Osoby, które fotografowałam pytały „Co mam robić?” – wszystkich prosiłem o położenie dłoni na stole lub kolanach.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

To syćko nasze na tym zdjęciu. I moja babcia siedzi sobie z wnuczkiem swoim, my pewnie w polu byliśmy.

Najkrótsze spotkanie trwało godzinę. A zdarzało się, że spędziliśmy razem pół dnia.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Pokazywałem starszym osobom książkę Obecność – bo tam też są sfotografowani starzy ludzie. To ich przekonywało.

Fotografowałam osoby, które znam, nierzadko bardzo dobrze, albo bardzo długo – na przykład 15 lat. Ale nigdy nie byłam u nich w domu.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.