To syćko nasze na tym zdjęciu. I moja babcia siedzi sobie z wnuczkiem swoim, my pewnie w polu byliśmy.

Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Przez tydzień codziennie robiłam jedno zdjęcie – nie rozstawałam się z aparatem i statywem.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Mimo, że dobrze znam te osoby, a w ich domach bywałam, to zwróciłam uwagę na takie rzeczy, których nie zauważyłam nigdy wcześniej.

Zrobiliśmy zdjęcie, a potem on usiadł i zaczął pokazywać mi swoje rodzinne fotografie. I to było prawdziwe spotkanie.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.