Babcia poprowadziła mnie do sąsiadki, ona do swojej sąsiadki, a ona dalej. I tak już poszło.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Wydawało mi się, że sfotografować pięć osób to bułka z masłem. Teraz nie mogę pojąć, jak Zofia Rydet dała radę sfotografować ich tysiące.

Ta już ma dziś troje dzieci

Pierwszą rzeczą było wspólne oglądanie zdjęć Zofii Rydet. Opowiadałam o tym, jak ona pracowała, co robiła. I to wszystkich przekonywało.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

Umówiłem się z panią, która była najstarsza w miejscowości. Nie zdążyłem – zmarła przed naszym spotkaniem.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.