O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.

Komuś się powodziło, taki rowerek!

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Przez tydzień codziennie robiłam jedno zdjęcie – nie rozstawałam się z aparatem i statywem.

Ta kołyska nadal jest u nas w domu.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Dzięki temu projektowi zajrzałam do domu, małej chaty, którą często mijam i która zawsze mnie intrygowała.

Niedawno się przeprowadziłam. Pomyślałam, że to dobry pomysł, aby poznać swoich sąsiadów.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.