Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Ujmijcie tak, aby było widać tę starodawną kuchnię. Bo to zaraz takich nie będzie wcale.

Prosiłam ich, aby byli poważni, nie uśmiechali się – i właśnie wtedy wybuchali śmiechem, nie mogli przestać się śmiać i tak ich fotografowałam.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

Ja wtedy miałam 7 lat.

Przyszłam do tej pani, ale zanim zrobiłyśmy zdjęcie, czekałam ponad godzinę – mówiła, że „rychtuje się do fotografii”.

Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Zanim zrobiłam zdjęcie, jeszcze zbiegła po buty, aby na zdjęciu nie być w kapciach.