We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

Umawiałem się z nimi na spotkanie, a nie na fotografowanie – zdjęcie robiłem przy okazji.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Sądziłem, że ludzie powinni być sztywni, nie ruszać się. Ale w galerii Zofii Rydet zobaczyłem, że fotografowane dzieci się ruszają, rozrabiają – więc nie rezygnowałam z tych kadrów.

Ta już ma dziś troje dzieci