To prawdziwa gozdowska chałupa.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Zofia Rydet chodziła po chałupach, izbach. Teraz mieszkania są maleńkie – czasami nie sposób tak się odsunąć, aby sfotografować ścianę w tle.

Prosiłam ich, aby byli poważni, nie uśmiechali się – i właśnie wtedy wybuchali śmiechem, nie mogli przestać się śmiać i tak ich fotografowałam.

Zastanawiam się, czy gdyby Zofia Rydet fotografowała dzisiaj, to czy robiłaby to w kolorze?

Mimo, że dobrze znam te osoby, a w ich domach bywałam, to zwróciłam uwagę na takie rzeczy, których nie zauważyłam nigdy wcześniej.

Fotografowałam osoby ze spuszczonym wzorkiem – to mnie różni do Zofii Rydet. Chciałam, aby te osoby zachowały to spojrzenie dla siebie.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

Postanowiłem, że będę fotografował mieszkańców miejscowości, do której niedawno się przeprowadziłem.