Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Babcia poprowadziła mnie do sąsiadki, ona do swojej sąsiadki, a ona dalej. I tak już poszło.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Nie chciałam kopiować tego, jak pracowała Zofia Rydet. Chciałam, aby to było też trochę moje, dokumentalne, ale nie do końca.

To była okazja, aby spotkać się z tymi, których znam, ale mam dla nich mało czasu oraz z tymi, których nie znałam, a teraz chcę do nich wracać.

Osoby, które fotografowałam pytały „Co mam robić?” – wszystkich prosiłem o położenie dłoni na stole lub kolanach.

To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.