Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

Pierwszą rzeczą było wspólne oglądanie zdjęć Zofii Rydet. Opowiadałam o tym, jak ona pracowała, co robiła. I to wszystkich przekonywało.

A to przecież nasz dom! I ta stara grusza, i rowery, studnia… I nawet majtki się twoje suszą!

Wydawało mi się, że sfotografować pięć osób to bułka z masłem. Teraz nie mogę pojąć, jak Zofia Rydet dała radę sfotografować ich tysiące.

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Ja prosto od sprzątania i tak mam do zdjęcia? Wtedy nas więcej było.

To była okazja, aby spotkać się z tymi, których znam, ale mam dla nich mało czasu oraz z tymi, których nie znałam, a teraz chcę do nich wracać.

Fotografowałam osoby, które znam, nierzadko bardzo dobrze, albo bardzo długo – na przykład 15 lat. Ale nigdy nie byłam u nich w domu.