Chciałam sfotografować osoby z mojej kamienicy – pukałam chyba z 10 razy, nie udało się. Dzisiaj ludzie nie są tak ufni.

Sądziłem, że ludzie powinni być sztywni, nie ruszać się. Ale w galerii Zofii Rydet zobaczyłem, że fotografowane dzieci się ruszają, rozrabiają – więc nie rezygnowałam z tych kadrów.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Ta już ma dziś troje dzieci

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Zofia Rydet pracowała techniką, która w jej czasach była dostępna, tania i prosta. Dzisiaj dostępna, tania i prosta jest fotografia cyfrowa – to jest kontynuacja jej podejścia.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

Komuś się powodziło, taki rowerek!

Jest zupełnie inaczej, gdy osoby pozują w mieszkaniach, które są wynajęte, nie są do końca ich przestrzeniami.