Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Tak jak wtedy mam stanąć? Ze chrztu wtedy przyszliśmy, z kościoła. Teraz córka ma 32 lata.

Fotografowałam osoby, które znam, nierzadko bardzo dobrze, albo bardzo długo – na przykład 15 lat. Ale nigdy nie byłam u nich w domu.

Niedawno się przeprowadziłam. Pomyślałam, że to dobry pomysł, aby poznać swoich sąsiadów.

Kwoka na jajkach siedziała u Pabiana. Teraz to nie do pomyślenia, a wtedy się na zimę kwokę brało do domu, aby ciepło miała.

To była okazja, aby spotkać się z tymi, których znam, ale mam dla nich mało czasu oraz z tymi, których nie znałam, a teraz chcę do nich wracać.

To prawdziwa gozdowska chałupa.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…