Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.

Starsze osoby często odmawiają zdjęcia. Zofii Rydet było łatwiej, bo sama była starsza.

Osoby, które fotografowałam pytały „Co mam robić?” – wszystkich prosiłem o położenie dłoni na stole lub kolanach.

Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Na poczcie jest bezwzględny zakaz robienia zdjęć, trzeba mieć zgodę naczelnika, musiała to zrobić z zaskoczenia.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Fotografowałam osoby ze spuszczonym wzorkiem – to mnie różni do Zofii Rydet. Chciałam, aby te osoby zachowały to spojrzenie dla siebie.