Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Ta kołyska nadal jest u nas w domu.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Kredens jest rozebrany, bo się rozpadał. To krzesełko się zachowało. Pod śliwką stoi.

A to przecież nasz dom! I ta stara grusza, i rowery, studnia… I nawet majtki się twoje suszą!

Tak jak wtedy mam stanąć? Ze chrztu wtedy przyszliśmy, z kościoła. Teraz córka ma 32 lata.

Prosiłam ich, aby byli poważni, nie uśmiechali się – i właśnie wtedy wybuchali śmiechem, nie mogli przestać się śmiać i tak ich fotografowałam.

Zofia Rydet chodziła po chałupach, izbach. Teraz mieszkania są maleńkie – czasami nie sposób tak się odsunąć, aby sfotografować ścianę w tle.

Ja prosto od sprzątania i tak mam do zdjęcia? Wtedy nas więcej było.