O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Chciałam sfotografować osoby z mojej kamienicy – pukałam chyba z 10 razy, nie udało się. Dzisiaj ludzie nie są tak ufni.

A to przecież nasz dom! I ta stara grusza, i rowery, studnia… I nawet majtki się twoje suszą!

Najkrótsze spotkanie trwało godzinę. A zdarzało się, że spędziliśmy razem pół dnia.

Ja prosto od sprzątania i tak mam do zdjęcia? Wtedy nas więcej było.

Przyszłam do tej pani, ale zanim zrobiłyśmy zdjęcie, czekałam ponad godzinę – mówiła, że „rychtuje się do fotografii”.

Spotkanie zaczęliśmy od obejrzenia filmu o Zofii Rydet. Potem poszło już łatwo.

Ja wtedy miałam 7 lat.