Jest zupełnie inaczej, gdy osoby pozują w mieszkaniach, które są wynajęte, nie są do końca ich przestrzeniami.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Ja wtedy miałam 7 lat.

Ta pani miała mi tyle do opowiedzenia, że umówiłyśmy się na kolejne spotkanie.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Nie chciałam kopiować tego, jak pracowała Zofia Rydet. Chciałam, aby to było też trochę moje, dokumentalne, ale nie do końca.

Umówiłem się z panią, która była najstarsza w miejscowości. Nie zdążyłem – zmarła przed naszym spotkaniem.

Zrobiliśmy zdjęcie, a potem on usiadł i zaczął pokazywać mi swoje rodzinne fotografie. I to było prawdziwe spotkanie.

Ta kołyska nadal jest u nas w domu.