Komuś się powodziło, taki rowerek!

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Spotkanie zaczęliśmy od obejrzenia filmu o Zofii Rydet. Potem poszło już łatwo.

Ta dziewczyna sama usiadła na łóżku w ten sposób – chciała powtórzyć gest, który zobaczyła na zdjęciu z Zapisu, które jej pokazałem.

Umawiałem się z nimi na spotkanie, a nie na fotografowanie – zdjęcie robiłem przy okazji.

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Umówiłem się z panią, która była najstarsza w miejscowości. Nie zdążyłem – zmarła przed naszym spotkaniem.

Babcia poprowadziła mnie do sąsiadki, ona do swojej sąsiadki, a ona dalej. I tak już poszło.