Tego domu już nie ma

Bardzo dużo rozmawialiśmy. Ale jak fotografowałem, to milkliśmy, a atmosfera była podniosła.

Kredens jest rozebrany, bo się rozpadał. To krzesełko się zachowało. Pod śliwką stoi.

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Ja prosto od sprzątania i tak mam do zdjęcia? Wtedy nas więcej było.

Babcia poprowadziła mnie do sąsiadki, ona do swojej sąsiadki, a ona dalej. I tak już poszło.

Przyszłam do tej pani, ale zanim zrobiłyśmy zdjęcie, czekałam ponad godzinę – mówiła, że „rychtuje się do fotografii”.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.