Na zdjęciu jest moja znajoma, której nie widziałam siedem lat. Ta fotografia była okazją do ponownego spotkania.

Zofia Rydet chodziła po chałupach, izbach. Teraz mieszkania są maleńkie – czasami nie sposób tak się odsunąć, aby sfotografować ścianę w tle.

Ten pan zgodził się na zdjęcie, a ja w zamian obiecałam, że pomogę umyć mu okna.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Przez cztery tygodnie fotografowania nosiłam przy sobie codziennie wydruki zdjęć z Zapisu, aby pokazywać je moim bohaterom.

Tego domu już nie ma

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Fotografowałam osoby, które znam, nierzadko bardzo dobrze, albo bardzo długo – na przykład 15 lat. Ale nigdy nie byłam u nich w domu.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.