Spodziewałem się, że fotografowanie inspirowane Zapisem socjologicznym, będzie dużo prostsze.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

Sień, izba i komora. Typowa chata w tamtych czasach. Płot się przewalił, to na ławeczce się garnki suszyło.

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Przez tydzień codziennie robiłam jedno zdjęcie – nie rozstawałam się z aparatem i statywem.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Fotografowanie stało się dla mnie okazją do odnowienia znajomości z osobami, z którymi nie widziałem się od lat.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.