Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

Ta już ma dziś troje dzieci

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Ta pani miała mi tyle do opowiedzenia, że umówiłyśmy się na kolejne spotkanie.

Kredens jest rozebrany, bo się rozpadał. To krzesełko się zachowało. Pod śliwką stoi.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.