Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Ta dziewczyna sama usiadła na łóżku w ten sposób – chciała powtórzyć gest, który zobaczyła na zdjęciu z Zapisu, które jej pokazałem.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

Na poczcie jest bezwzględny zakaz robienia zdjęć, trzeba mieć zgodę naczelnika, musiała to zrobić z zaskoczenia.

Zofia Rydet chodziła po chałupach, izbach. Teraz mieszkania są maleńkie – czasami nie sposób tak się odsunąć, aby sfotografować ścianę w tle.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

To syćko nasze na tym zdjęciu. I moja babcia siedzi sobie z wnuczkiem swoim, my pewnie w polu byliśmy.

To była okazja, aby spotkać się z tymi, których znam, ale mam dla nich mało czasu oraz z tymi, których nie znałam, a teraz chcę do nich wracać.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.