Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Komuś się powodziło, taki rowerek!

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Ta kołyska nadal jest u nas w domu.

Wózek był dla bliźniaczek, taki szeroki, jak mały fiat, kupiliśmy go w Warszawie.

Chciałam sfotografować osoby z mojej kamienicy – pukałam chyba z 10 razy, nie udało się. Dzisiaj ludzie nie są tak ufni.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Mimo, że dobrze znam te osoby, a w ich domach bywałam, to zwróciłam uwagę na takie rzeczy, których nie zauważyłam nigdy wcześniej.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.