Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Chciałam sfotografować osoby z mojej kamienicy – pukałam chyba z 10 razy, nie udało się. Dzisiaj ludzie nie są tak ufni.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Pierwszą rzeczą było wspólne oglądanie zdjęć Zofii Rydet. Opowiadałam o tym, jak ona pracowała, co robiła. I to wszystkich przekonywało.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Zawsze pytałam, czy chcą ode mnie w zamian jakieś specjalne zdjęcie, jako prezent.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

To syćko nasze na tym zdjęciu. I moja babcia siedzi sobie z wnuczkiem swoim, my pewnie w polu byliśmy.